Przeciwciała przeciwko glikoproteinom związanym z mieliną to badanie immunologiczne, które wykrywa obecność autoprzeciwciał skierowanych przeciwko białkom wchodzącym w skład mieliny – subs...

P/c p/glikoproteinom związanym z mieliną met. IFT, anty-MAG

Nazwy oficjalne i zwyczajowe badania:

Przeciwciała przeciwko glikoproteinom związanym z mieliną to badanie immunologiczne, które wykrywa obecność autoprzeciwciał skierowanych przeciwko białkom wchodzącym w skład mieliny – substancji otaczającej włókna nerwowe i zapewniającej ich prawidłowe funkcjonowanie. Mielina jest kluczowa dla przewodzenia impulsów nerwowych, a jej uszkodzenie prowadzi do zaburzeń neurologicznych.

Badanie wykonywane metodą IFT (immunofluorescencji pośredniej) pozwala na precyzyjne zidentyfikowanie autoprzeciwciał, które są markerami chorób demielinizacyjnych, takich jak stwardnienie rozsiane (SM) czy neuropatie autoimmunologiczne.

Znaczenie badania

Badanie przeciwciał przeciwko glikoproteinom związanym z mieliną jest istotne w:

• Rozpoznawaniu chorób demielinizacyjnych, takich jak stwardnienie rozsiane, zapalenie nerwów wzrokowych lub ostre rozsiane zapalenie mózgu i rdzenia (ADEM).
• Diagnostyce neuropatii autoimmunologicznych, takich jak przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP).
• Różnicowaniu zaburzeń neurologicznych – obecność przeciwciał wskazuje na autoimmunologiczne podłoże choroby.
• Monitorowaniu przebiegu chorób autoimmunologicznych układu nerwowego oraz ocenie skuteczności terapii immunosupresyjnej.

Kiedy warto wykonać badanie?

Badanie przeciwciał przeciwko glikoproteinom związanym z mieliną zaleca się w przypadku:

• Objawów sugerujących choroby demielinizacyjne, takich jak:
  • Zaburzenia widzenia, np. podwójne widzenie lub utrata ostrości,
  • Drętwienie, mrowienie lub osłabienie kończyn,
  • Trudności w poruszaniu się, zaburzenia równowagi,
  • Problemy z pamięcią, koncentracją lub funkcjami poznawczymi.
• Podejrzenia stwardnienia rozsianego lub innych chorób o podobnych objawach neurologicznych.
• Diagnostyki neuropatii o podłożu autoimmunologicznym.
• Monitorowania pacjentów z potwierdzonymi chorobami demielinizacyjnymi w celu oceny aktywności choroby i skuteczności leczenia.

Jak przygotować się do badania?

Badanie wymaga pobrania próbki krwi żylnej i nie wymaga szczególnego przygotowania. Jednak:

• Poinformuj lekarza o stosowanych lekach, zwłaszcza immunosupresyjnych, które mogą wpływać na wyniki badania.
• Bądź na czczo, jeśli badanie jest wykonywane w połączeniu z innymi analizami laboratoryjnymi.

Odchylenia od wartości referencyjnych

Obecność przeciwciał przeciwko glikoproteinom związanym z mieliną wskazuje na autoimmunologiczne uszkodzenie mieliny i może być związana z następującymi chorobami:

• Stwardnienie rozsiane (SM) – choroba charakteryzująca się postępującym uszkodzeniem osłonek mielinowych w mózgu i rdzeniu kręgowym.
• Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP) – schorzenie powodujące osłabienie mięśni i utratę czucia.
• Zapalenie nerwów wzrokowych – mogące być pierwszym objawem chorób demielinizacyjnych.
• Ostre rozsiane zapalenie mózgu i rdzenia (ADEM) – rzadkie schorzenie występujące głównie u dzieci i młodych dorosłych, związane z nagłym uszkodzeniem mieliny.

Wynik badania powinien być interpretowany przez lekarza specjalistę w kontekście objawów klinicznych oraz innych wyników diagnostycznych, takich jak rezonans magnetyczny (MRI) czy badania płynu mózgowo-rdzeniowego.

W przypadku potwierdzenia obecności autoprzeciwciał lekarz może zalecić wdrożenie odpowiedniej terapii immunosupresyjnej lub immunomodulacyjnej, aby zahamować postęp choroby i złagodzić jej objawy.

10 dni roboczych

Autoimmunodiagnostyka

Wynik pół-ilościowy (stwierdzono-miano, nie stwierdzono, graniczne).